Συμμετοχή? Ποια συμμετοχή!!!

Από μικρός άκουγα ότι σε αυτό το νησί υπάρχουν πολλές ελλείψεις, ότι μας λείπουν πολλά και ότι η ζωή κυρίως τους χειμερινούς μήνες είναι δύσκολη γιατί δεν έχεις τι να κάνεις. Όταν πήγα λύκειο στην Αθήνα όλοι οι συμμαθητές μου εκεί με ρωτούσαν πως ζω σε ένα νησί που δεν έχει πολλά πράγματα βασικά για αυτούς όπως π.χ. ένας κινηματογράφος. Γυρνώντας από φαντάρος και ζώντας μόνιμα ποια στο νησί και κάνοντας παρέα με διάφορους δημόσιους υπαλλήλους όπως δάσκαλοι, καθηγητές, λιμενικοί κ.α. άκουγα πάλι τα ίδια και τα ίδια. Δεν έχετε το ένα, δεν έχετε το άλλο και καλά το καλοκαίρι που έχει κόσμο το χειμώνα πως την «παλεύετε» εδώ.

Όλα αυτά δεν μου άρεσαν και για να πω την αλήθεια δεν είχαν άδικο. Το νησί είχε πολλές ελλείψεις και πολλές φορές αισθανόμουν κι εγώ ο ίδιος την ανάγκη να φύγω για λίγες μέρες να ξεσκάσω να κάνω κάτι άλλο διαφορετικό. Αυτό όμως δεν ήταν λύση. Έπρεπε κάτι να γίνει εδώ, κάτι να αλλάξει και να γεμίσει αυτά τα κενά.

Χρόνο με το χρόνο -και μιλάω για δέκα χρόνια πριν- με δειλά βήματα έβλεπα κάποιες ομάδες να δημιουργούνται και να προσκαλούν το κόσμο σε διάφορες εκδηλώσεις. Μια από αυτές τις ομάδες ήταν και η Πειραματική Σκηνή Μήλου. Η απήχηση όμως του κόσμου και κυρίως του ντόπιου κόσμου δεν ήταν αυτή που περίμενα. Μετά από χρόνια η Πειραματική Σκηνή ανανεώθηκε, μπήκε νέο αίμα στην ομάδα νεότερης ηλικίας κι όμως οι αλλαγές στην προσέλευση του κόσμου δεν ήταν οι αναμενόμενες. Με τα χρόνια έγιναν κι άλλοι πολιτιστικοί και όχι μόνο σύλλογοι όπως ο Όμιλος φίλων βουνού και θάλασσας που προσκαλούσε κόσμο σε πεζοπορίες κι όμως δεν υπήρχε τόσο μεγάλη απήχηση. Δημιουργήθηκε η Εθελοντική ομάδα Μήλου στην οποία συμμετέχουν άνθρωποι που θέλουν να φτιάξουν πράγματα για το νησί μας κι όμως η συμμετοχή από ντόπιους δεν είναι μεγάλη. Ο Παμμηλιακός ανέβηκε κατηγορία, φτιάχτηκε το γήπεδο κι όμως ο κόσμος που θα έπρεπε να είναι στις κερκίδες και να στηρίζει την ομάδα δεν είναι αρκετός. Κινηματογραφικές βραδιές, ομάδες εκμάθησης χορού, συναυλίες, χορωδίες και τόσα άλλα παραδείγματα που γίνονται το χειμώνα και μπορώ να αναφέρω αλλά που καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα. Ο κόσμος δεν συμμετέχει. Γιατί? Τι μπορεί να φταίει.

Η τελευταία συναυλία του Αλέξανδρου Χατζή ήταν η αφορμή να σκέφτομαι αυτό το γιατί ακόμα περισσότερο. Περιμέναμε σαν ομάδα να γεμίσει ασφυκτικά το Πολιτιστικό Κέντρο Αδάμαντα αυτές τις δύο βραδιές κι όμως αυτό δεν έγινε. Γιατί όμως. Ο Χατζής ήταν ρε παιδιά δεν ήταν ένα άγνωστο group που δεν το ήξερε κανείς. Τόσο δύσκολο είναι μέσα σε δύο βραδιές να κοπούν 150 εισιτήρια? Είναι τόσο δύσκολο να έλθει το 3% του μόνιμου πληθυσμού της Μήλου σε μια τόσο σημαντική εκδήλωση μέσα στο χειμώνα? Τι μπορεί να φταίει τελικά.

Προσπαθώ να σκεφτώ τους λόγους που ο κόσμος δεν συμμετέχει στις διάφορες πολιτιστικές και όχι μόνο εκδηλώσεις και ο μόνος τρόπος για να καταφέρω να βγάλω συμπεράσματα είναι να βάλω τον εαυτό μου σε αυτή τη θέση. Γιατί δεν πήγα στη συναυλία του Αλέξανδρου Χατζή. Γιατί δεν πάω στις δράσεις της εθελοντικής ομάδας.

Δεν πήγα γιατί δεν το ήξερα. Είμαι σπίτι δουλεία, δουλεία σπίτι και δεν ενημερώθηκα. Δεν πήγα γιατί ήμουν κουρασμένος και βαριόμουν, που να τρέχω τέτοιες ώρες να καθαρίζω παραλίες. Δεν πήγα γιατί προτιμώ την καφεδιά μου και την ηρεμία μου, ας τα κάνουν οι άλλοι. Δεν πήγα γιατί αυτοί είναι μεγάλα ψώνια και το κάνουν για δική τους προβολή. Δεν πήγα γιατί πονάει η μέση μου, το πόδι μου, το δόντι μου, έχω φουσκώσει από το μεσημεριανό φαγητό. Δεν πήγα γιατί για όλα φταίει ο Δήμος τι τους πληρώνουμε δηλαδή. Δεν πήγα γιατί δεν ΓΟΥΣΤΑΡΩ ρε μεγάλε στη τελική.

Τα συμπεράσματα και τα σχόλια δικά σας. Αυτοί είναι οι πραγματικοί λόγοι η απλά φτηνές δικαιολογίες!!!

Γιατί? Τι φταίει τελικά…