Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Αρχαίο Θέατρο Μήλου


Εδώ και πολύ καιρό ακούω διάφορα για το Αρχαίο Θέατρο, για τα έργα που γίνονται εκεί για την ανάδειξη του και τα διάφορα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί. Ζήτησα από μια φίλη που είναι ποιο σχετική με τα θέματα της αρχαιολογίας και με τους νόμους που ισχύουν γενικότερα να το ψάξει λίγο. Μετά από πολλές προφορικές συζητήσεις που είχαμε της ζήτησα αν μπορεί όλα αυτά που ειπώθηκαν να τα έχω γραπτώς για να μπορώ κι εγώ να σας τα μεταφέρω. Δείτε λοιπόν το κείμενο που μου έστειλε και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα για τα έργα στο Αρχαίο Θέατρο της Μήλου που κινδυνεύουν να σταματήσουν.

Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΕΝΟΣ ΑΡΧΑΙΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

(Ή πώς ένα έργο του ΕΣΠΑ μαραζώνει πριν καν αρχίσει)

Γνωρίζετε το Π.Δ. 164/2004; Όχι; Θα έπρεπε, γιατί πρόκειται για έναν από τους πλέον παρανοϊκούς νόμους που έχουν ποτέ ψηφιστεί, από καταβολής του νεότερου ελληνικού κράτους. Μας επηρεάζει αυτός ο νόμος; Μας επηρεάζει άμεσα, ως Μηλιούς αλλά και ως σκεπτόμενους πολίτες που νοιάζονται για το παρελθόν και την κληρονομιά του νησιού τους.

Το περιβόητο αυτό Προεδρικό Διάταγμα (γνωστό και ως “νόμος Παυλόπουλου”, από τον τότε Υπουργό Εσωτερικών που το υπέγραψε) ψηφίστηκε το καλοκαίρι του 2004. Πολύ περιληπτικά, ορίζει ότι κανένας δεν μπορεί πλέον να εργαστεί με σύμβαση στο Δημόσιο πάνω από 24 μήνες (προκειμένου να μην αποκτήσει ποτέ δικαιώματα σε μονιμοποίηση). Πολύ απλά, στους 24 μήνες “καίγεσαι” και δεν μπορείς πλέον να ξαναδουλέψεις με την ίδια ειδικότητα στο Δημόσιο ποτέ. ΠΟΤΕ!

Πείτε τώρα ότι έχετε σπουδάσει, για παράδειγμα, αρχαιολόγος, καταναλώνοντας τουλάχιστον τέσσερα από τα καλύτερά σας χρόνια στα πανεπιστημιακά έδρανα και δίνοντας σκληρές εξετάσεις προκειμένου να αποκτήσετε το “πολύτιμο” πτυχίο. Ίσως να έχετε κάνει και μεταπτυχιακά, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, καταναλώνοντας ακόμα περισσότερα από τα πολύτιμά σας χρόνια. Ο “νόμος Παυλόπουλου” σας δίνει “ζωή” ως αρχαιολόγος μέχρι 24 μήνες (δε μιλάμε φυσικά για τους μόνιμους αρχαιολόγους αλλά για τους συμβασιούχους). Μετά τους 24 μήνες ξεχάστε την αρχαιολογία και τις σπουδές σας και βρείτε καλύτερα δουλειά σε πιτσαρία ως σερβιτόρος.

Τα πράγματα σε ορισμένες ειδικότητες είναι ακόμα πιο τραγικά απ' όσο φαίνονται: ένας εργάτης ανασκαφών, για παράδειγμα, δεν έχει σπουδάσει (: δεν κλαίει τα χρόνια που έχασε) και, επιπλέον, μετά την παρέλευση του 24μήνου μπορεί να εργαστεί στην ειδικότητά του (ως εργάτης) στον ιδιωτικό τομέα (π.χ. ως εργάτης οικοδομών). Ένας αρχαιολόγος όμως, ή ένας συντηρητής; Δεν υπάρχουν ιδιωτικές ανασκαφές, οι ειδικότητες αυτές μπορούν να απασχοληθούν μόνο σε έργα του δημοσίου τομέα – αλλά για το δημόσιο αυτές οι ειδικότητες μετά τους 24 μήνες είναι “καμένα χαρτιά”. Και χαμένος δηλαδή (: κλαις τα χρόνια που έχασες σπουδάζοντας) και δαρμένος (: επειδή δεν μπορείς να ξαναδουλέψεις).

Τότε γιατί να σπουδάσω αρχαιολόγος, θα πείτε, ή γιατί να σπουδάσω συντηρητής; Για να δουλέψω το πολύ 24 μήνες; Πολύ καλό το ερώτημά σας. Δεν υπάρχει λόγος να σπουδάσετε, αν σας ενδιαφέρει κάποια στιγμή να αξιοποιήσετε επαγγελματικά το πτυχίο σας. Οι 24 μήνες δουλειάς είναι πολύ μικρό χρονικό διάστημα για να θυσιάσει κανείς τα χρόνια του σπουδάζοντας και δίνοντας εξετάσεις. Ο “νόμος Παυλόπουλου” αποτελεί πρακτικά την ταφόπλακα για τους νέους αρχαιολόγους στην Ελλάδα και για τις συναφείς ειδικότητες.

Είναι γι' αυτόν το λόγο που ο “νόμος Παυλόπουλου” απειλεί να τινάξει στον αέρα και το έργο της Ανάδειξης του Αρχαίου Θεάτρου Μήλου: υπάρχει πλέον πάρα πολύ μεγάλη δυσκολία στην εξεύρεση κατάλληλου προσωπικού. Όσοι προσλαμβάνονται πρέπει απαραιτήτως να μην έχουν συμπληρώσει 24 μήνες εργασίας στην ειδικότητά τους στο Υπουργείο Πολιτισμού. Και μη βιαστείτε να πείτε ότι υπάρχουν στη Μήλο τέτοιοι άνθρωποι, εργάτες για παράδειγμα, που δεν έχουν συμπληρώσει 24 μήνες εργασίας: στα έργα του ΕΣΠΑ, στο οποίο είναι ενταγμένο το έργο του αρχαίου Θεάτρου, δεν μπορούν να προσληφθούν ανειδίκευτοι. Μόνο πεπειραμένο προσωπικό μπορεί να απασχοληθεί, “προσωπικό υψηλής εξειδίκευσης” κατά την ορολογία του Υπουργείου Πολιτισμού. Πρακτικά, αν μιλάμε, επί παραδείγματι, για εργάτες, αυτό σημαίνει ότι απαιτούνται τουλάχιστον 6 μήνες εμπειρίας σε ανασκαφές για να προσληφθεί κανείς. Και βέβαια, ο υποψήφιος εργάτης θα πρέπει να έχει μεν περισσότερους από 6 μήνες εμπειρίας αλλά οπωσδήποτε λιγότερους από 24, γιατί στους 24 “καίγεται”! Είναι σαν να ψάχνεις ψύλλους στ' άχυρα...

Στη Μήλο δεν υπάρχουν τέτοιοι πεπειραμένοι εργάτες με εμπειρία που να κυμαίνεται μεταξύ 6 και 24 μηνών. Υπάρχουν βέβαια εργάτες πεπειραμένοι σε ανασκαφές, π.χ. αυτοί που δούλεψαν στο έργο της Φυλακωπής το διάστημα 2004-2008, αλλά αυτοί έχουν συμπληρώσει προ πολλού 24μηνο και απαγορεύεται να προσληφθούν! Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι ορισμένοι από αυτούς τους εργάτες που δούλεψαν στη Φυλακωπή, με εμπειρία σε ανασκαφές πλέον των 4 ετών, έκαναν αίτηση για να απασχοληθούν και στο έργο του αρχαίου Θεάτρου, αλλά η αίτησή τους απορρίφθηκε πανηγυρικά! Το κράτος “τιμωρεί” την πολλή εμπειρία!

Έτσι, οι Μηλιοί πεπειραμένοι εργάτες ανασκαφών καταδικάζονται στην ανεργία και δεν μπορούν να δουλέψουν σ' έναν αρχαιολογικό χώρο στο ίδιο τους το νησί! Η μόνη λύση προκειμένου να προχωρήσει το έργο του αρχαίου Θεάτρου, είναι πλέον να έρθουν “εισαγόμενοι” εργάτες από την Αθήνα. Και εδώ η παράνοια συνεχίζεται:

Από το 2004 που ισχύει ο “νόμος Παυλόπουλου” μέχρι σήμερα, οι περισσότεροι εργατοτεχνίτες ανασκαφών στην Αθήνα έχουν συμπληρώσει το 24μηνό τους και δεν μπορούν πλέον να εργαστούν. Το είδος του πεπειραμένου εργατοτεχνίτη, με εμπειρία μέχρι 24 μήνες, αρχίζει να γίνεται σπάνιο πλέον και στην Αθήνα. Είμαστε ωστόσο σε θέση να γνωρίζουμε ότι στα τέλη Ιανουαρίου 2011 βρέθηκαν τελικά 6 άτομα, τα οποία και έφτασαν στη Μήλο προκειμένου να εργαστούν στο αρχαίο Θέατρο. Επρόκειτο για 4 εργατοτεχνίτες ανασκαφών και 2 μαρμαροτεχνίτες. Έχετε αγωνία για τη συνέχεια;

Οι άνθρωποι αυτοί εργάστηκαν στο Θέατρο για λίγες μέρες, μέχρι που τους ανακοινώθηκε ο μισθός τους: περίπου 730 € το μήνα! Αυτός είναι ο μισθός για το “προσωπικό υψηλής εξειδίκευσης” στο αρχαίο Θέατρο! Αναρωτιέται κανείς, αν αυτός είναι ο μισθός για τον “υψηλά” ειδικευμένο εργάτη, ο μισθός για τον ανειδίκευτο ποιος θα είναι; Κάτω και από το όριο της φτώχειας; Και, σε κάθε περίπτωση, εσείς θα φεύγατε από την Αθήνα για να δουλέψετε στη Μήλο για 730 €; Ένας άνθρωπος που πρέπει να πληρώνει κάθε μήνα 150-250 € για νοίκι, στα οποία θα πρέπει να προστεθούν έξοδα για βενζίνες, εισιτήρια και φαγητό, είναι ποτέ δυνατόν να επιβιώσει στη Μήλο με τόσα λίγα χρήματα; Μη βιαστείτε να απαντήσετε ότι αυτό μπορεί να γίνει, γιατί η πραγματικότητα είναι σκληρή: οι πληροφορίες μας λένε ότι αφού δούλεψαν ελάχιστες μέρες στο αρχαίο Θέατρο, τα 5 από τα 6 άτομα που αναφέρθηκαν προηγουμένως αρνήθηκαν να υπογράψουν τη σύμβαση που τους είχε προταθεί και επέστρεψαν στην Αθήνα με το πρώτο πλοίο!

Στις αρχές Μαρτίου 2011 γνωρίζουμε ότι εργάζονταν ακόμα στο αρχαίο Θέατρο συνολικά 3 εργατοτεχνίτες, 1 αρχαιολόγος και 1 αρχιτέκτων, όλοι συμβασιούχοι. Λεπτομέρεια 1η: αν οι πληροφορίες μας αληθεύουν, ο ένας από τους 3 εργατοτεχνίτες είναι πεπειραμένος αρχαιολόγος, ο οποίος επειδή έχει συμπληρώσει 24μηνο στην ειδικότητά του, αναγκάστηκε να κάνει αίτηση και να δουλεύει στο Θέατρο ως εργάτης! Κασμάς, καρότσι, φτυάρι, δηλ. από δήμαρχος κλητήρας! Άλλο ένα “θύμα” του νόμου Παυλόπουλου, ένας ακόμα που “τιμωρείται” επειδή έχει πολλή εμπειρία! Λεπτομέρεια 2η: στα μέσα Μαρτίου αποχώρησε από το έργο η αρχιτέκτων, επειδή δεν “έβγαινε” οικονομικά. Και λίγες μέρες αργότερα, για παρεμφερείς λόγους, αποχώρησε και ένας από τους εργάτες. Τόσο η αρχιτέκτων που αποχώρησε όσο και ο εργάτης, ήταν Αθηναίοι.

Έτσι, στα τέλη Μαρτίου 2011 έμειναν να εργάζονται στο Θέατρο 2 εργατοτεχνίτες και 1 αρχαιολόγος. Σύνολο: 3 άτομα. Ο αρχικός σχεδιασμός του έργου μαθαίνουμε ότι ήταν 6 εργατοτεχνίτες, 2 μαρμαροτεχνίτες, 1 αρχαιολόγος και 1 αρχιτέκτονας. Σύνολο: 10 άτομα. Τα όποια συμπεράσματα δικά σας. Λάβετε όμως υπόψη ότι το προσωπικό που λείπει θα μπορούσε πολύ εύκολα να έχει βρεθεί αν δεν ίσχυε ο νόμος για το 24μηνο.

Το σημείωμα που διαβάσατε σε καμία περίπτωση δεν έχει σκοπό να στραφεί ενάντια στο Υπουργείο Πολιτισμού. Η κατάργηση του “νόμου Παυλόπουλου” φαίνεται πως είναι καθαρά θέμα του Υπουργείου Εσωτερικών και του τωρινού Υπουργού, του κου Ραγκούση. Το Υπουργείο Πολιτισμού απλά έχει δεμένα τα χέρια και αναγκάζεται να εφαρμόσει το νόμο γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Μαθαίνουμε, επιπλέον, ότι τόσο ο Υπουργός Πολιτισμού όσο και η Γενική Γραμματέας του Υπουργείου, έχουν σαφώς ταχθεί υπέρ της κατάργησης του νόμου.

Σε κάθε περίπτωση, το σημείωμα που διαβάσατε είναι αφιερωμένο εξαιρετικά στην παράνοια του ελληνικού κράτους σε όλες της τις μορφές, αυτήν που ταλαιπωρεί καθημερινά όχι μόνο τους Μηλιούς αλλά όλους τους Έλληνες.

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Περιπατητικός Τουρισμός


Ποτέ στην ζωή μου δεν είχα ασχοληθεί με την πεζοπορία. Η γυμναστική στο γήπεδο, τα γυμναστήρια, η ποδηλασία και άλλες μορφές αθλητισμού ήταν μέρος της ζωής μου αλλά ποτέ δεν είχα την διάθεση να γίνω πεζοπόρος. Φέτος κατάλαβα τι μεγάλο λάθος είχα κάνει. Πάντα πίστευα ότι ξέρω πολλά για τη Μήλο κι όμως δεν ξέρω τίποτα. Οι παλιότεροι λένε πως ποτέ δεν μαθαίνεις ένα μέρος αν δεν το περπατήσεις πρώτα και αυτό είναι αλήθεια.

Η Μήλος είναι ένας θησαυρός όπως έχω πει σε παλιότερη ανάρτησή μου. Είναι ένας θησαυρός κρυμμένος καλά που μόνο περπατώντας μπορείς να τον ανακαλύψεις. Κάθε στροφή και μια καινούργια έκπληξη, κάθε βήμα και μια καινούργια εικόνα. Έχω πάει στο Κλέφτικο πολλές φορές με σκάφος όμως την τελευταία φορά που πήγα με τα πόδια ήταν σα να πήγαινα σε ένα άλλο μέρος ποιο μαγικό. Έχω πάει τόσες φορές με το αυτοκίνητο στο Κλήμα κι όμως αν κατέβεις το μονοπάτι από το αρχαίο θέατρο που οδηγεί στο παραδοσιακό μας οικισμό θα δεις πάνω στους βράχους μέχρι και απολιθώματα. Τόσα μονοπάτια, τόσες μοναδικές περιπατητικές διαδρομές που έχουν να δείξουν τόσα πολλά κι όμως μένουν ανεκμετάλλευτες.

Η γνώμη μου είναι πως ο εναλλακτικός τουρισμός είναι η λύση για την αύξηση της τουριστικής περιόδου στο νησί μας. Ο περιπατητικός τουρισμός είναι μέσα σε αυτές τις μορφές τουρισμού και για μένα προσωπικά η σπουδαιότερη. Οι περιπατητές οργανώνουν τις περιηγήσεις τους, τους μήνες Απρίλιο, Μάιο , Σεπτέμβριο και Οκτώβριο μήνες που στην Μήλο ο τουρισμός είναι σχεδόν νεκρός. Τα μονοπάτια και οι διαδρομές υπάρχουν, το μόνο που χρειάζεται είναι η ανάδειξη αυτών των μονοπατιών και η συνεχές φροντίδα τους για να μπορεί ο κάθε περιπατητής ντόπιος η μη να τα επισκέπτεται εύκολα και ακίνδυνα.

Η εθελοντική ομάδα Μήλου ξεκίνησε φέτος να καθαρίζει κάποια από αυτά τα μονοπάτια όμως αυτό δεν αρκεί. Χρειάζονται εργαλεία, χρειάζεται κόσμος, ελεύθερες ώρες και πολύ θέληση. Δυστυχώς τα περισσότερα από αυτά τα μονοπάτια είναι στο έρμαιο της εγκατάλειψης και πολλά από αυτά κινδυνεύουν να καταστραφούν. Έχω ξεκινήσει με την βοήθεια του Γιώργου Μάλλη του προέδρου του Ομίλου Φίλων Βουνού και Θάλασσας ο οποίος μου μετέδωσε την τρέλα της πεζοπορίας να χαρτογραφώ αυτά τα μονοπάτια. Στη συνέχεια αυτές οι χαρτογραφήσεις θα μπουν στο internet και μελλοντικά θα είναι στην διάθεση όλων να χρησιμοποιούν αυτούς τους χάρτες ελεύθερα. Το κακό είναι ότι δεν έχω ασχοληθεί ποτέ ξανά με την χαρτογράφηση και κάποιες λεπτομέρειες σίγουρα μου ξεφεύγουν. Εδώ και εδώ θα δείτε μερικά δείγματα που έχω φτιάξει μέχρι σήμερα. Όλες οι παρατηρήσεις είναι δεκτές για να βγει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Περιμένω τα email σας στο mixalhs@gmail.com

Cyalume - Χημικό φώς


Κάθε φορά που πάμε με την εθελοντική ομάδα Μήλου να καθαρίσουμε μια παραλία βλέπουμε πολλών ειδών σκουπίδια ανεξήγητου προελεύσεως. Από σακούλες πλαστικές και μπουκάλια μέχρι ψυγεία, βάρκες σπασμένες και πολλά πολλά άλλα. Τι θα γινόταν λοιπόν αν ανακαλύπταμε από που προέρχονται αυτά τα σκουπίδια. Τι θα έπρεπε να κάνουμε. Δεν θα έπρεπε να τους τα επιστρέψουμε? Δεν θα έπρεπε να τους τα τρίψουμε στην μούρη? Θα μου πείτε είναι αδύνατον να βρεθούν αυτοί που ευθύνονται για αυτό το χάλι. Κι όμως υπάρχει μια εξαίρεση.

Μέσα σε αυτόν τον χαμό των σκουπιδιών βρήκαμε και κάτι που μας έκανε εξαιρετική εντύπωση. Βρήκαμε τα Cyalume η αλλιώς χημικό φως. Τι ακριβώς είναι αυτά που χρησιμοποιούνται και από ποιους. Είναι κάτι μικρά πλαστικά σωληνάκια που περιέχουν μέσα τους κάποια υγρά που όταν ενωθούν μεταξύ τους βγάζουν ένα χαμηλό φως που κρατάει για 4-5 ώρες. Αυτά τα σωληνάκια τα χρησιμοποιούν πολλές φορές όσοι κάνουν camping αλλά κυρίως τα χρησιμοποιούν οι ψαράδες σε μεγάλες ποσότητες και ποιο συγκεκριμένα στα παραγάδια ανοιχτής θάλασσας όπως είναι τα ξιφοπαράγαδα.

Τα φιαλίδια αυτά περιέχουν hydrogen peroxide, ένα οξυγονωτή που η πιο ευρεία χρήση του είναι στην χλωρίνη. Το μίγμα αυτό πρέπει να κρατείται μακριά από το δέρμα και να αποφεύγεται η κατάποση σε περίπτωση που ο σωλήνας σπάσει. Αν το υγρό έρθει σε επαφή με το δέρμα μπορεί να προκαλέσει ελαφρύ ερεθισμό, πρήξιμο, εμετό η ναυτία. Επίσης δεν θα έπρεπε να έρχεται σε επαφή με λεπτές μευράνες όπως στις περιοχές ματιών και μύτης. Παλιότερης τεχνολογίας τέτοια φιλάδια περιέχουν μέσα καρκινογόνα χημικά.

Με λίγα λόγια οι παραλίες της Μήλου είναι γεμάτες από αυτά τα φιαλίδια. Τα περισσότερα από αυτά περιέχουν το υγρό μέσα όποτε αν κάποιος δεν ξέρει και το σπάσει, το υγρό θα έρθει σε επαφή με τα χέρια του και το λιγότερο κακό που μπορεί να γίνει είναι να προκαλέσει κάποιο ερεθισμό μικρό η μεγάλο. Έχουμε μαζέψει εκατοντάδες τέτοια φιαλίδια. Τι θα έπρεπε λοιπόν να τα κάνουμε? Τώρα ξέρουμε και τι είναι και τι κακό κάνουν και κυρίως από πού προέρχονται. Να τους τα επιστρέψουμε λοιπόν? Λέτε να αλλάξει τίποτα? Τα συμπεράσματα δικά σας….

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Αν... τότε....ποιός????







Ένα ατύχημα μπορεί να σου αλλάξει την ζωή. Μια στιγμή μπορεί να σου αλλάξει τα πάντα και ότι είχες δεδομένο να είναι πλέων ένα μακρινό όνειρο. Δεν τα έχω ζήσει αυτά τα συναισθήματα προσωπικά αλλά πριν λίγα χρόνια τα έζησε ένας πολύ δικός μου άνθρωπος και ένα μεγάλο βάρος έπεσε και στις δικές μου πλάτες. Με αυτό το ατύχημα άλλαξε και η δική μου η ζωή όπως και πολλών άλλων που ήταν κοντά σε αυτόν τον άνθρωπο.

Κάτι έφταιξε και έγινε αυτό το ατύχημα κάτι που δεν ξέρω, δεν ήμουν εκεί, δεν μπορώ να κρίνω. Η κοινωνία μας όμως και το κράτος έχει θεσπίσει νόμους, υπάρχουν δικαστήρια που βγάζουν αποφάσεις από το ποιο μικρό πταίσμα μέχρι το μεγαλύτερο κακούργημα. Θα μου πείτε το δικαστικό σύστημα στη χώρα μας είναι σαν την χελώνα. Οι αποφάσεις αργούν πολύ να βγουν, αναβολές στις αναβολές, απεργίες, δικαιολογίες δικηγόρων, τα χρόνια περνάνε, οι δίκες δεν γίνονται, τα προβλήματα παραμένουν.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι στο ατύχημα συγκρούστηκαν δύο οχήματα, δύο άνθρωποι. Ποίος φταίει όπως είπα πριν, δεν ξέρω. Αυτό όμως που ξέρω είναι ότι ο ένας βρίσκεται καθηλωμένος «για την ώρα» σε ένα καροτσάκι και ο άλλος συνεχίζει την ζωή του όπως είχε και πριν το συμβάν σαν να μην έχει συμβεί τίποτα.

Με λίγα λόγια αυτό που σκέφτομαι και θέλω να μοιραστώ μαζί σας είναι τελικά αν είναι δίκαιο όλο αυτό. Αν είναι σωστό να αφήνουν ανθρώπους που ίσως έχουν προκαλέσει ένα ατύχημα να κυκλοφορούν έτσι. Τι θα γίνει αν ξαναπροκαλέσει ένα παρόμοιο συμβάν τότε τι θα πούμε. Τι θα γίνει αν την επόμενη φορά δεν είναι ατύχημα αλλά δυστύχημα. Ποίος θα πάρει την ευθύνη για άλλη μια ζωή που μπορεί να καταστραφεί. Πιστεύεται πραγματικά ότι θα την πάρει κάποιος αυτήν την ευθύνη η θα περιμένουμε πάλι κάποια χρόνια για να αποφασίσει το δικαστήριο και ξανά μανά από την αρχή. Ένας φαύλος κύκλος που δεν έχει τελειωμό και που αφήνει πολλά ερωτήματα αναπάντητα και πολλές πληγές ανοιχτές. Τα συμπεράσματα δικά σας…

Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

Συμμετοχή? Ποια συμμετοχή!!!



Από μικρός άκουγα ότι σε αυτό το νησί υπάρχουν πολλές ελλείψεις, ότι μας λείπουν πολλά και ότι η ζωή κυρίως τους χειμερινούς μήνες είναι δύσκολη γιατί δεν έχεις τι να κάνεις. Όταν πήγα λύκειο στην Αθήνα όλοι οι συμμαθητές μου εκεί με ρωτούσαν πως ζω σε ένα νησί που δεν έχει πολλά πράγματα βασικά για αυτούς όπως π.χ. ένας κινηματογράφος. Γυρνώντας από φαντάρος και ζώντας μόνιμα ποια στο νησί και κάνοντας παρέα με διάφορους δημόσιους υπαλλήλους όπως δάσκαλοι, καθηγητές, λιμενικοί κ.α. άκουγα πάλι τα ίδια και τα ίδια. Δεν έχετε το ένα, δεν έχετε το άλλο και καλά το καλοκαίρι που έχει κόσμο το χειμώνα πως την «παλεύετε» εδώ.

Όλα αυτά δεν μου άρεσαν και για να πω την αλήθεια δεν είχαν άδικο. Το νησί είχε πολλές ελλείψεις και πολλές φορές αισθανόμουν κι εγώ ο ίδιος την ανάγκη να φύγω για λίγες μέρες να ξεσκάσω να κάνω κάτι άλλο διαφορετικό. Αυτό όμως δεν ήταν λύση. Έπρεπε κάτι να γίνει εδώ, κάτι να αλλάξει και να γεμίσει αυτά τα κενά.

Χρόνο με το χρόνο -και μιλάω για δέκα χρόνια πριν- με δειλά βήματα έβλεπα κάποιες ομάδες να δημιουργούνται και να προσκαλούν το κόσμο σε διάφορες εκδηλώσεις. Μια από αυτές τις ομάδες ήταν και η Πειραματική Σκηνή Μήλου. Η απήχηση όμως του κόσμου και κυρίως του ντόπιου κόσμου δεν ήταν αυτή που περίμενα. Μετά από χρόνια η Πειραματική Σκηνή ανανεώθηκε, μπήκε νέο αίμα στην ομάδα νεότερης ηλικίας κι όμως οι αλλαγές στην προσέλευση του κόσμου δεν ήταν οι αναμενόμενες. Με τα χρόνια έγιναν κι άλλοι πολιτιστικοί και όχι μόνο σύλλογοι όπως ο Όμιλος φίλων βουνού και θάλασσας που προσκαλούσε κόσμο σε πεζοπορίες κι όμως δεν υπήρχε τόσο μεγάλη απήχηση. Δημιουργήθηκε η Εθελοντική ομάδα Μήλου στην οποία συμμετέχουν άνθρωποι που θέλουν να φτιάξουν πράγματα για το νησί μας κι όμως η συμμετοχή από ντόπιους δεν είναι μεγάλη. Ο Παμμηλιακός ανέβηκε κατηγορία, φτιάχτηκε το γήπεδο κι όμως ο κόσμος που θα έπρεπε να είναι στις κερκίδες και να στηρίζει την ομάδα δεν είναι αρκετός. Κινηματογραφικές βραδιές, ομάδες εκμάθησης χορού, συναυλίες, χορωδίες και τόσα άλλα παραδείγματα που γίνονται το χειμώνα και μπορώ να αναφέρω αλλά που καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα. Ο κόσμος δεν συμμετέχει. Γιατί? Τι μπορεί να φταίει.

Η τελευταία συναυλία του Αλέξανδρου Χατζή ήταν η αφορμή να σκέφτομαι αυτό το γιατί ακόμα περισσότερο. Περιμέναμε σαν ομάδα να γεμίσει ασφυκτικά το Πολιτιστικό Κέντρο Αδάμαντα αυτές τις δύο βραδιές κι όμως αυτό δεν έγινε. Γιατί όμως. Ο Χατζής ήταν ρε παιδιά δεν ήταν ένα άγνωστο group που δεν το ήξερε κανείς. Τόσο δύσκολο είναι μέσα σε δύο βραδιές να κοπούν 150 εισιτήρια? Είναι τόσο δύσκολο να έλθει το 3% του μόνιμου πληθυσμού της Μήλου σε μια τόσο σημαντική εκδήλωση μέσα στο χειμώνα? Τι μπορεί να φταίει τελικά.

Προσπαθώ να σκεφτώ τους λόγους που ο κόσμος δεν συμμετέχει στις διάφορες πολιτιστικές και όχι μόνο εκδηλώσεις και ο μόνος τρόπος για να καταφέρω να βγάλω συμπεράσματα είναι να βάλω τον εαυτό μου σε αυτή τη θέση. Γιατί δεν πήγα στη συναυλία του Αλέξανδρου Χατζή. Γιατί δεν πάω στις δράσεις της εθελοντικής ομάδας.

Δεν πήγα γιατί δεν το ήξερα. Είμαι σπίτι δουλεία, δουλεία σπίτι και δεν ενημερώθηκα. Δεν πήγα γιατί ήμουν κουρασμένος και βαριόμουν, που να τρέχω τέτοιες ώρες να καθαρίζω παραλίες. Δεν πήγα γιατί προτιμώ την καφεδιά μου και την ηρεμία μου, ας τα κάνουν οι άλλοι. Δεν πήγα γιατί αυτοί είναι μεγάλα ψώνια και το κάνουν για δική τους προβολή. Δεν πήγα γιατί πονάει η μέση μου, το πόδι μου, το δόντι μου, έχω φουσκώσει από το μεσημεριανό φαγητό. Δεν πήγα γιατί για όλα φταίει ο Δήμος τι τους πληρώνουμε δηλαδή. Δεν πήγα γιατί δεν ΓΟΥΣΤΑΡΩ ρε μεγάλε στη τελική.

Τα συμπεράσματα και τα σχόλια δικά σας. Αυτοί είναι οι πραγματικοί λόγοι η απλά φτηνές δικαιολογίες!!!

Γιατί? Τι φταίει τελικά…